Gönül İkliminde Şiiri - Emrullah Çelik

Gönül ikliminde yalanlar büyür,
Bir maske takılmış her güzel ömür.
Her gülüşü ardında bir sızı yürüyor,
Hakikat nerede, kim bilir öyle.

Gam doldu göğsüme, sözüm geçmiyor,
Bir sükût diyor ki: hakkım seçmiyor.
Giden dönmez, ama izi geçmiyor,
Merhamet yaşadığı yüreğimin içinde.

Vaatler, düşler, hepsi bir serap,
Kör kuyulardadır umuda hitap.
Bir nefesten suskun bir çırpınış,
Yalnızlık olur insanın cevap.

Bir çift gözde saklı yılların izi,
Merhametle yanar bakışın dizisi.
Vuslat değil, diyor, bu anlayış,
Sükûtla anlatır gönlün sözü.

Gam doldu göğsüme, sözüm geçmiyor,
Bir sükût diyor ki: hakkım seçmiyor.
Giden dönmez, ama izi geçmiyor,
Merhamet kalmış yüreğimin içinde.

Bir sabah sessizce kondu Azrail,
Bir çift göz sustu, yandı kandil.
Kabullenmek dedi, vazgeçmek değil,
Yeniden doğmak acıya dahil.

Toprakla karıştı merhamet bile,
Zemheri gününde taş keser dile.
“Artık kuldan değil, Hakk'tan dilerim,”
Dedi gönülden, içtenlikle yandı.

Gam doldu göğsüme, sözüm geçmiyor,
Bir sükût diyor ki: hakkım seçmiyor.
Giden dönmez, ama izim geçmiyor,
Merhamet kalmış yüreğimin içinde.

Bir gramofon çalar, çocuklar susar,
Sesinde gökyüzü, hüzünle yanar.
Camlarda umutlar, dualar donar,
Bir anne bekler, sessizce yanar.

“Gör beni,” der içten, “bir lahzayım ben.
” Ana kucağı var yüreğimde sen.
Küllerde köz kaldı, razıydı yine,
Hakikat doğardı sessiz bir beden.

Gam doldu göğsüme, sözüm geçmiyor,
Bir sükût diyor ki: hakkım seçmiyor.
Giden dönmez, ama izi geçmiyor,
Merhamet kalmış yüreğimin içinde.