Elediğim gecelerin karanlığından,yıldızlar düştü.
Avuçlarımda topladıkça ışığını,rüzgarlarım küstü.
Lamba şişesinin isleri,gecemde sanki bir süstü.
Kazıdım isli alevleri gönüllerden,her akşam üstü.
Bitap düşen alevlerim,hasretle söndü fitillerinde.
Karanlığa mahkum rüzgarlar esti,sivri tepelerde.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
