Dur durduğun yerde gönül,
Gidilesi el mi kaldı.
His yoksulu ferde gönül,
Dökülesi dil mi kaldı.
Düzenbazlar sürüsüne,
Meyil enke irisine,
Adam sanıp birisine,
Bağlanası bel mi kaldı.
Popcu arttı ar tükendi,
Dadaş arttı bar tükendi,
Gönüller de har tükendi,
Savrulası kül mü kaldı.
Değse de gitsen mısıra,
Otursan kuru hasıra,
Yar deyip de peşi sıra,
Dolanası çöl mü kaldı.
Mesken olmuş puşda dağlar,
Çıkan ağlar inen ağlar,
Viran olmuş gayrı bağlar,
Koklanası gül mü kaldı.
26.07.2012
Ömer TemelKayıt Tarihi : 26.7.2012 04:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!