Gönlümün Son Sözü Şiiri - Ozan İlbey

Gönlümün Son Sözü
Uykularımı bölen nadide gonca,
Yakın kadar uzaksın benden ki senden.
Aklım resmedenken hayalinin çizimini,
İçimi ürperten yalnızlığım çıka geldi.
Devam etmek istesem de nokta koydu elleri.
Söyle, dünüm de kaldıysa bugünüm,
Ben her gün doğumunda kimi gördüm?
Bitip tükenmeyen kalp ağrısı bu durum,
Sanki tanrı katında meçhul bir kulum.
Sevilmeye hasret iken sevmeyi unuttum.
Bir adım ötesi uçurummuş gibi gelir.
Ne yapacağım diye düşünürken,
O çıka gelir tutar ellerinden,
Alır götürür seni sevda bulutlarına.
Öyle yürekten söyler ki inanırsın ona.
Tuhaf zaman geçtikçe kalbin onun gözlerinde atmaya başladıkça kızarsın kendine.
Sonunu bildiğin bu yolda yol almak niye?
Paylaşacak bir şeyin kalmadığı bir günde,
Sorarsın kendine: Bir kişiyi daha defnedecek yer kaldı mı kalbinde?
Sorarsın kendine, sorarsın, sorarsın.
O zaman diliminde yaşanılmamış gibi birbirinizi görmeden gelir.
Sonrası unutmayı, unutulmayı öğrenirsiniz.
Günü gelir sevgi sözcüklerinin yerini ahlar alır.
Dünü karalayıp bugünü kanatır.
Belki günün birinde bir şair bu masalı anlatır.
Gece gibi karanlık tüm hayalin, tüm düşüncelerin.
Susma, konuş benimle.
Nedensiz olmayan ne var ki yeryüzünde?
Susma, ne olur konuş benimle.
Oysa bendim yarınları sana bağlayan.
Oysa bendim yarım kalan parçan.
Oysa bendim ismini gecelerce sayıklayan.
Oysa bendim seni sevdiğini söyleyen.
Yüreğinden yüreğine akan.
Oysa bendim bu şiirde seni yaşayan, seni anlatan.