Ne gideceğini bilen oldu nede geri gelen
Vedalaşmadan yarla, anayla, babayla
Çekmeden içime son nefes sigarayı
Aldım biletimi düştüm yola
Son bir kez bakmıştım elimdeki seruma
Hemşire hala hüzünlü durur öylece, gözlerimde
Dışardaki köpekler havlıyordu
Hiçbir şey değişmemişçesine
Ay görünmüyordu, gündüz öğle vaktiydi
Hava karlı bulutlar çok sıkıydı
Onların üstüne çıkmamı istemiyorlardı, ağlarcasına toprağa
Güneş ise utanıyordu son bir defa yüzüme bakmaya
Bense mecburdum yoluma devam etmeye
İkinci bir şık olmadı hiç bir zaman olmayacak ta
Ardıma herşeyi bırakıp gidiyoruum buralardan
Kendimden başka bir şey alamıyorum
Bir ben ve anıların taşırdığı dünya
Ne alsam kar oluyup eriyiveriyor film şeridimin sıcaklığında
Gideceğim bu ellerden kime nesi
Gelen gelsin,kalan sağlar bizim değildir
Kayıt Tarihi : 8.3.2007 16:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
şiiri yazdığım tarihi atıyorum. 17.02.2003. dicle üniversitesi hastanesinde yoğun bakımdayım. ellerim daha fazlasına varırdı. ama bu kadar hüzün katabildim ölümüme. bir sevinç vardı da içimde yazssam acayip kaçardı kardeşlerime anama babama. hüzünlü olsun ki taziye yerini bulsun dedim. nasıl olduysa bende anlamadım. ama ölmedim işte. hala gözlerinize iki yaş ve bir tebessüm bırakıyorsam yaşamak derim adına bunun.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!