Gölgeyi Giyinen Zaman Şiiri - Poyraz Özbey

Gözlerinde saklı bir sonsuzluk var,
Geceyi susturur, gündüzü ağlatır.
Rüzgar, adını fısıldarken yıldızlara,
Bir kuş uçar, kanadında ay ışığı taşır.

Yalnızlıkla ördüm buharı gibi camın,
Her kelime bir yangın, her susuş bir adım.
Kırık bir saat gibi kalbim — hep aynı an,
Zamana küsmüş bir ezgiyle savrulurum.

Sesin dökülür uzak vadilerden,
Kokun siner ıssız bir göl kenarına.
Sözcüklerin dudaklarımda kıvılcım gibi,
Ve dünya susar… sadece senin sesin var.

Bir çiçek büyür karanlıkta, adını bilmeden,
İçinden geçer rüyaların, uyanmadan.
Sensizken bile senle yanarım
Adını duymadan, seni çağırmadan.