Gölgeyi Geçen Işık Şiiri - Şahin Çınar

Adını ağzımda unuttum—
bazı heceler,
duvarda bir rüya gibi küfleniyor.
Ve zaman, usulca kırılıyor aramızda.
Ve ses, geri dönmekle çürüyor arasında,
kararsız bir yankı gibi.

Biz yürürken kırılmadık;
durmak, bir zaman kazasıydı.
Zaman, kendini taşıdı hep,
bize dokunmadan geçti,
üstü başı lekesiz.

Gözlerinin kıyısında
bir susma coğrafyası vardı—
Sessizlik, orada derin bir deniz gibi duruyordu.
ama karanlık,
hep evden bir adım ötede,
boğulmaya razıydı.

Sustuğumuzda,
sessizliklerimiz birbirine dokundu.
Kelimeler yoktu;
sadece iki kalbin duvarları vardı.

Aşk, belki
zarfsız bir mektuptu balkonda—
Ama o mektup, rüzgârda kaybolan bir umuttu.
adresi silinmiş bir niyetti,
ilk rüzgârda
başka bir hayatın penceresine ilişen.

Hatıralar, eşyaya değmedi;
pervazlar, halılar, çiviler…
Hiçbiri bizi duymaz, hissetmezdi.
Biz, evin içinde bir gölge gibiydik:
vardık da,
ışık düşmeyince yoktuk.

Ben seni aramıyorum artık.
Şimdi sadece
bir düşün sonundaki koku gibi,
belirsiz bir yoklukla geçiyorum içinden.

Ve unutma—
her gidiş bir ses bırakmaz ardında.
Bazen sadece sessizlik, yankı bırakır.
Bazen yalnızca
hiç kırılmamış bir ışığın
sessizliğidir geride kalan—
ama ben,
o sessizliği
içimde taşıyorum hâlâ.

Vedaya gerek yok;
ayrılık, kelimelerden önce başlar.
Bu ayrılık ise yalnızca seni değil,
susarken bile anlattığın her şeyi
götürüyor yanında.