Gölgesiyle Konuşan

Yoruldum,
gün ağır geliyor omzuma,
gözlerim çoktan unuttu sabahı.
Bir düş gibi süzülüyor zaman,
düşerken parçalanan bir ayna gibi.

Sustum,
dilimde kurumuş dualar,
içim, içime dargın.
Kaderin bile unuttuğu bir çukurda
kendimle cebelleşiyorum.

Bir yorgunluk var üzerimde,
adı konmamış bir bıkkınlık.
Ne geçmişe sığabiliyorum
ne de geleceğe uzanabiliyorum.
Ölüm bile naz ediyor bazen,
yaşam ise sessiz bir işkence.

Sitemim var rüzgâra,
taşımadığı mektuplara,
götürmediği vedalara.
Gönlüm
ne bir sevdaya meyleder
ne de ihaneti affeder.

Ey ruhum,
kaç parçaya bölünür bir kalp?
Kaç gecede tükenir bir insan?
Çelişkilerle ördüm tenimi
ve her biri başka bir ben yaktı içimi.

Şimdi,
sadece gölgemle konuşuyorum
ve o da yüzünü benden çeviriyor.
Çünkü herkes bir gün gider,
gönül ise kalır,
kendi küllerini izleyerek…