Gölgesi Önümde Giden Işık

Gölgesi önümde gidiyordu,
Oysa ışık hep arkadan gelir sanırdım.
Bir şey vardı benden önce yürüyen,
Belki de ben, kendimden önce düşüyordum yola.

Ayak sesleri duymadım,
Ama kalbim hep tetikteydi.
Sanki bir sır, adımlarımın izini biliyor,
Ve ben yürüdükçe geçmişim ilerliyordu.

Dedim ki: “Ey önümde giden gölge,
Sen misin geleceğim, yoksa unuttuğum benliğim mi?”
Bir çocuk sesi gibi cevap verdi rüzgâr:
“Işık bazen önüne düşer insanın,
Çünkü bazı hakikatler, seni beklemez.”

Durmak istedim bir an,
Ama gölge durmadı.
Ben durunca kayboldu,
Ben yürüyünce yeniden belirdi.

Ve anladım…
Gölgesi önümde giden ışık,
Benim olmaya razı olmadığım
Kendimmiş aslında.