Gölgelerin savaşı Şiiri - Serdar Yusuf

Gölgelerin Savaşı

Küçük şeyler düşmez aklıma,
Bulutlarla okyanusun kavgasında toprak olurum ben;
Acıya yüreğimi serdim,
Beni ezen gölgelerin altında,
Meyve veren ağaç gibi, her doku beni bulur.

Küçük ruhlar daralır, sevmezler beni,
Kibir mi bu, yoksa gurur mu, toprağa kazınan adım?
Yine de ararım barışı, savaşın gölgesinde;
Yıkılır hayaller ama umutlar sessizce yeşerir,
Ve karanlıkta saklı bahçemde yeni filizler doğar.

Yıkık şehirlerin sessizliği çığlıklarla dolar,
Suskunluğun içinde kaybolur, kayıp ruhların esintisi,
Dikenli yollar zorludur, yaralı ve bitkin,
Ama geceyi yürürüm, kalbimde yanar isyan ateşi;
Sönmeyen, yakıcı, beni ayakta tutan bir güç.

Her şey bir yanılsama, yalanlarla dokunan bir perde,
Elimi tuttum gurbetin soğuk avuçlarında,
İçimde bir yabancı, yıldızlar kadar uzak,
Göğün en kuytusunda, saklı bir sır gibi,
Yarin gülüşüne hasretim;
Uzayın sessizliğinde sevdamız bahçe gibi büyür,
Ruhumda sonsuzluğa uzanan derin bir özlem.

Dünya, fırtınalı, kırılgan bir deniz,
Yüzdüm sabırla, dalgalarla boğuşarak;
Her sabah umut doğar yeniden,
Ve seni sakladım içimde, kimsenin giremediği o kuytuda.