Gölgeler arasında Şiiri - Fatıma Çelik

Ne şiir yazacak hâlim var,
Ne de sustukça hafifleyecek bir içim.
Ama içimde bir sızı var ki,
Susarsa vicdan çatlar,
Dilsiz kalır hakikat.

Adalet yolunu şaşırmış,
Özgürlük diye haykıranlar,
Fikrimi boğuyor sesleriyle.
Ben konuşurken suçlu,
Onlar sustururken haklı oluyorlar.
Ne garip…
Ne gülünç bir ciddiyet bu.

Savundukları şeye bile yabancılar,
Sözleri çok, düşünceleri yok.
Anlamdan uzak savunular,
Kökü olmayan cümleler,
Kalabalık içinde sadece yankı var.
Gölgeler geçiyor önümden—
Kimse kendi değil aslında.

Kabul görmek tek dertleri,
Ama kim olduklarını hiç sormamışlar kendilerine.
Ve ben ne desem,
Duymaya niyetleri yok.
Çünkü haklılıklarına sağır,
Bir başkasının acısına kör olmuşlar.

Sadece gölgeler görüyorum,
Savunduğu ideadan bile bihaber,
Başka sesi duymayacak kadar gürültülü,
Anlamayacak kadar narsist.

Hayat böyle bir yer işte…
Adalet beklemek bazen safça bir tutku,
Çünkü insanın özü unutmak,
Benliğini bırakıyor ardında.
Ve bu kadar kaybolmuş birinden
Saygı beklemek lüks,
Bilgelik beklemek hayal.