**Gölge İnsanları Şiiri - Orhan Ateş

Ah buralardan çekip gidebilsem
Buralar kıymet bilmiyor artık
Hep olmayan zamanlarda buldum kendimi
Ya bir teselli şarkısında hüzünlendim
Ya da ihanetle örülü sokaklar kesti yolumu

Kaçıncı mevsimin hasadında bıkkınlığımı biçiyorum
Tenha geliyor artık baktığım suratlar
Her kes bir muamma
Yalandan serpilen aşk dolu bakışlar
Ve kıymet diye bilinen uyduruk sevda şiirleri

Kayboluyorum buralardan
Yalancı bakışlardan arınan bir yer var içimde
Soluk çiçeklerin taçlaştığı mekândan koparıp alıyor beni
Doğasıyla çelişen
İklimlere ters bir rüzgâr esiyor buralarda
Gölge insanları yaşıyor bu mekânda

Gerçek olan hiçbir şey yok
Ölüye giydirilmiş, soluk bir hazan ruhu var üstümde
Silkinip bir adım öteye gitmeden
Başka bir korkunç gölge kesiyor yolumu
Düşünmeden, beli belirsiz bir yüreğe sarılıyorum
Gölgesi güzel, şekli şemaili iğrenç varlıklar oluyorlar

Bir zaman sonra çaresiz kalıyorum
Aynı korkunç suratlar karşılıyor gecelerimi
Donuk bir korku saplanıyor göğsümün sol köşesine
Anlaşılmaz oluyorum o zaman
Yumruğum duvarlarda parçalanıyor
Ellerim acıyor
Dokunmaktan korkuyorum…

Çaresiz hükümlere ferman ettim boynumu
Aradığım sadece, dürüstçe uzanan bir çift el idi
Gölgelerden sıyrılıp gelen, huzur dolu bir tek bakış idi
Gölge insanı olmaktan korkuyorum
Kendim olamamaktan korkuyorum
Sevinç gamzesiyle yaklaşan,
Gölgesi güzel, şekli şemaili korkunç bir insan olmaktan korkuyorum