Gölge Şiiri - Nimet Öner

Gölge

Sen misin oradan bakan
Geceden dökülen hüzün sen misin
yoksa ben miyim
yokluğuma gömülmüş bir siluet gibi duran

Bak
duvarın kıyısında duran kadın benim
Üzerime düşen gölge ise
geçmişimin sesini taşıyor
Sustuğum her kelime
bir çığlığa dönüşüyor sana bakınca

Gölge
biliyor musun
Ben artık aynalara değil
kendimi en çok unuttuğum yerlere bakıyorum
Perdelerin arkasına gizlenmiş
bir gülüş gibi kaldım
ve sen
tam ortasında kırılmışlığımın

Bir kadın
yalnızken en çok gölgesiyle konuşurmuş
Ben de öyle yapıyorum artık
Sen
bana geçmişimi hatırlatan
tek tanıksın

Gecenin bir vaktinde
aydınlıktan yoksun
kendi sesimden kaçarak
sana sığınıyorum

Soruyorum kendime
Kaç kadın böyle ikiye bölünür içinden
biri yürürken
diğeri kalır mı bir bakışın dibinde

Gölge
sen de biliyorsun değil mi,
bize sorulmamış sorularla büyüdük
Ve biz sustukça
çoğaldı içimizde cevap bekleyen
kırık cümleler

Azra Nimet Öner