Gölge Şiiri - Abdurrahman Demir

Hep pişmanlıklarından bahsediyordu onlar
Bir deneyimin pis kokusu ağızlarında
Sevda yükünü sırtlamış çocuklar
Yüzlerinde ne olursa olsundan kahkahalar
Torbaya daldırıyorum ellerimi
Her şeyden biraz
En çok ölümü besler anılar

Katil diyen bir kadının çığlığı kulaklarımda
Annem geliyor aklıma
Bir de masal diyarında mavi gözlü kraliçeler
Tarihin tekerrüründen sevdanın destanı
Bu savaş bize kimden miras
Kanımla boy veriyorsa çiçekler
Son defa gözyaşı dökecekse tanrılar
Ben de gülerim ölüme

Affet beni annem
Vur dediler vurdum
Öl dediler öldüm
Sonra kalkıp sana geldim
Ağladım ellerim dünden kirli