Gökyüzünün yalnızlığı

Onun için ‘batarsa batsın’ diye inlerdi
Onsuz kalmakta mümkündür
‘bulutlarla avunurum’ derdi
O güne dek güneş doğarken sarılıp- gezerdi
Fakat batınca karamsarlık kaplardı her yeri
Günler ve aylar yılları kovaladı
Birden ağlayarak aydı
‘onsuz kalmanın acısıyla yandı
Sönen mum ışığı gibi karardı
Sigaranın külü gibi dağıldı
Ve anladı bulutların arasından gülümseyeni
Gün batıncaya kadar onundu ağırınca yoktu
İstediği kadar karamsar olsun yada zifire bulansın
Onun dilemesiyle gelmiyordu
Güneş sadece yazılan emri yerine getiriyordu