Gökyüzüne bakıyorum...

Seni her özlediğimde gökyüzüne bakıyorum.
Derin bir nefes çekiyorum; burnumun direği sızlıyor.
İçimde bir yer var ki, hep seninle dolu, hep özlemle yanıyor.
Senin yokluğunla büyüyor o boşluk; her nefeste biraz daha derinleşiyor.

Seni her özlediğimde geceyi dinliyorum.
Yıldızlara bakıyorum; belki biri bana senden haber getirir diye.
Ama yıldızlar bile sessiz.
Yıldızlar bile ağlıyor yokluğuna.
Özlemim, göğsümde yankılanan bir çığlık; ne susabiliyor, ne duyulabiliyor.

Seni her özlediğimde kuşlara bakıyorum.
Kanatlarında seni arıyorum, ama sen gelmiyorsun.
Özlemim kanat çırpıyor içimde; havada asılı kalıyor, ne yere düşüyor ne sana ulaşabiliyor.

Bir bardak kahve gibi duruyor önümde özlem.
Her yudumda seninle yan yana, ama her yudumda bir şey eksik: adın, yüzün, sesin…
Her şey sensiz, her şey yarım.
Kahve soğuyor; ben özlemime dokunuyorum, ona sarılıyorum.
Belki biraz olsun diner diye…

Özlem öyle bir yangın ki, zamanı durduruyor; göğsümü ağırlaştırıyor.
Her hatıranda yeniden kavruluyorum.
Sana dokunamamak, adını sessizce anmak bile…
Hepsi özlemin ta kendisi.

Ve biliyorum,
Özlem bitmiyor.
Bazen sessizleşiyor; bazen bir nefesle, bir bakışla yeniden doğuyor.
Her özlediğimde yeniden yanıyorum; yeniden yazıyorum.
Ama bil ki, görmesende ,okumasanda, Ben hep seni özleyecem...

@dsız..
22 Ekim Çarşamba
22:40