Gökyüzü Şiiri - Kadir Yeter

Kendini seyrettirir,
Kurakta sabrettirir,
Boşalınca semâdan,
Topraklar, nebât verir…

Kar yağar yorgan olur,
Donarsa kıtlık olur,
Gökten düşen Rahmetle,
İnsanlar, kısmet bulur…

Sağ balını göklerin,
O yıldızlı evrenin,
Kim sabaha kalırsa,
Erken açsın gözlerin’…

Kim bilir bu semâyı,
Analım hep, Mevlâ’yı,
Her biri bir dünyâlık,
Sanma, gökyüzü delik! ..

Kadir, gece bakınca,
Yazıverdi aklınca,
Her yazının sonunu;
İmzâlıyor, bitince.

Kadir Yeter. Trabzon.