Gökyüzü Şiiri - Hüseyin Turhal

Ne zaman baksam yukarı
O büyük, sonsuz kumaşa
Bir telaşsızlık yayılır içime.
Gündüzleri, mavi bir okyanus,
Güneş, altın bir gemi gibi batmaya hazır.
Beyaz, miskin pamuk yığınları,
Acele etmeyen bulutlar,
Bazen bir şekil alır, bir ejderha, bir kuzu,
Sonra dağılırlar, kimseye haber vermeden.
Akşam olunca, sahne değişir;
Siyah bir kadife iner yeryüzüne.
Milyarlarca küçük delik açılır,
Her biri uzak bir ihtimalin feneri.
Ay, bazen gümüş bir tırnak,
Bazen de dolgun, sıcak bir tekerlek gibi
Yalnızlığın ortasında parlar.
Uçaklar geçer, çizik atar bu sonsuzluğa,
Kuşlar, küçük, canlı noktalar halinde
Bir yerden bir yere gider.
Gökyüzü,
Ne bir sınır tanır, ne bir kural.
Sadece sessiz bir şahit,
Hep orada,
Her an değişen ama hep aynı olan
Büyük, mükemmel boşluk.