GÖKTE YEŞEREN KARANFiLLER

bana
hüznünle gelişine
kızmıyorum..
gözlerinden dökülen sözcükleri
yüreğime boşaltmana da..

mehtaba kızgınım..
kızıyorum o'na..

kendini
geceye yamayan
ödünç verdiğin ışıkla beslenen
mehtap
gözümde küçülüyor
günden güne..
doğru değilse de bunlar
kabul ettirdim kendime

yokluğuna kızgınım
kızıyorum yalnızlığıma

bir gün
hiç istemediğim o gün yani
sen ölecek olursan
ne olur erguvan bakışların
onları da götürür müsün..
istesem
ben de bırakır mısın..

bu çarpık bacaklı
çelimsiz mehtap
nereden ışık dilenip te..
ışık yettirecek
koca dünyaya
acıyorum o gün...
insanlara.!

güneşe de kızıyorum
kızgınım o'na da..

hergün hergün
seni görme umuduyla
mesafeleri aşıp gelen güneş
dünyaya doğan güneş
duyacak olursa öldüğünü
ne olur dünyanın hali
ne olur insanların hali.

ne olur
göğsünden emzirdiğin
gökte yeşeren karanfil
ne olur tabiat..
yoksa biter mi hayat..

sadece benim için mi biter..
nolur sadece
ben öleyim YETER...

Mehmet KIZILAY - Karanfil Şiirler