Göğün Yarasını Taşıdım Gönlümde

Bir zamanlar ben,
kuytuda titreyen bir yıldızdım—
adını unutan bir sessizlik kadar yalnız.

Senin gözlerinden geçerken,
ışıktan bir yara aldım.

Eksenim kaydı,
gökteki eski şiirler gibi dağıldım,
her hecede seninle yandım,
seninle aydınlandım.

Sen,
tüm evreni kandıran
bir yanılsama mıydın yoksa?

Zamanı eğip büken
bir iz,
bir izdüşüm müydün yalnızca?

Bir bakışın,
bir başka evreni infilak ettirirdi içimde.

şimdi her gecede patlayan,
adını taşıyan,
sessiz bir yıldız kümesi var.

Ben seni göremem artık—
aynı boşluğa bakıyor olsak da,
aynı karanlığa düşmüyor izimiz.

Sen sabaha meyillisin,
ben geceyi öpmeye yeminli.

Ayrılık dedikleri,
bir vicdanı unutuştur belki;
çarpıp geçer, iz bırakmaz sanırsın.
oysa içime çöktün,
bir kara deliğin ağırlığı misali.