Göğün Kızı Şiiri - İlhan Gül

GÖĞÜN KIZI
05. 03. 2009

Gökten zembille iner
ve göklere çıkar…
Nedeni bizim hayranlığımızdır…

Boyu selvi ile çamdır,
boynu ak bir kuğudur,
sümbüldür saçları yanaklarının
iki yanından sarkan
ve yanakları
ra’nâ güllerince tutuşur…

Dupduru ve coşkun
bir ırmaktır söyleşmesi…

O gelir, rakiplerin
kamaşır gözleri de
birbirine girerler…
O gider,
ha boyunları vurulmuş
ha o gitmiş,
bir kapıya çıkar ikisi de,
olsa da ensesi kalın kiminin…
İçin için kan ağlar da yürekleri,
belli etmek istemezler bunu yâre,
korkarlar küçülmeye yârin gözünde.

Hepsi severse de gök gözlü yâri,
bir kişi alır onu kucağına
ve kişi gelince yeri
değişmez yârini dünya malına.
Özü sözü birdir o uz kişinin
ve aslında yâr şükretmelidir O’na,
böyle bir yiğidi sevdiği için.

Oysa yoktur bu kent içre bu cânan,
bir peri, bir hayal görünmüş sana İlhan…