Göğe tutunan eller... Şiiri - Hasan Belek 2

Göğe Tutunan Eller”...

Bir sabah, eski bir sokakta yürüdüm
ve taşların arasından çıkan minik çiçekleri gördüm.
Her çiçek, sanki unuttuğum bir şarkının notasıydı,
her renk, gökyüzünden bana sızmış bir hatıra.

Bir çocuk vardı köşe başında
elinde tuttuğu uçurtma ipiyle
bulutlara tutunmuş gibiydi.
Ona baktım,
“Bir gün bütün iplerimizi göğe bağlayabilir miyiz?” dedim.
Çünkü iplerin gerilmesi bazen korkudur,
bazen de sabırdır;
ama ip çözülünce umut da uçmaya başlar ve göğe karışır.

Bugün bir masa kurdum kendime,
üzerinde bir fincan çay, bir defter, bir kalem.
Kelimeler ilk defa bu kadar yumuşak geldi,
ilk defa bu kadar ılık.
Her heceyi suya atılmış taş misali izledim,
dalgalar çizdi yüzüme bir yol.

Bir kadın geçti sokaktan
elinde poşet değil bir demet papatya.
Ve papatyaların gölgesi
bütün şehri hafifletti.
Anladım ki insanlar sadece yük değil,
ışık da taşıyabilir, sevinç de taşıyabilir.

Gökyüzü bana bir işaret gönderdi,
bembeyaz bir kuş,
kanatlarında altın tozu,
gözlerinde sabahın yeşili.
Gözlerim kamaştı ama içimde bu defa
karanlık değil, kıvılcım vardı.

Birden içimden geçirdim:
“Şiir mi bu hayat, yoksa hayat mı şiirin bahçesi?”
Cevap gelmedi ama
uzaktan bir çocuğun kahkahası yankılandı,
bir topun peşinde koşarken gülüşü,
dizlerinden akan kan değil
avucunda bir parça güneş vardı.

Ve işte o an anladım,
umut bazen kelimelerde değil,
çocuğun tekrar ayağa kalkıp gülmesinde gizlidir.
Çünkü umut, çoğu kez kanlı dizlere değil,
gülen gözlere yapışır.

Gece olduğunda yıldızlar toplandı,
ve ben her yıldızı harf zannettim.
Alfabem gökyüzünde yeniden kuruldu,
A’lar sabaha,
B’ler denize,
Z ise bir zafer gibi yükseldi son harf olarak
ve bana hatırlattı:
her son aslında bir başlangıcın tohumu.

Şimdi buradayım,
yazının ve nefesin arasında
gölgesiz değil, ışıklı bir insan gibi.
Kalbimde çiçek açmış bir yara,
kafamda dönen bir soru:

“Ben mi şiire yazıldım,
yoksa şiir mi bana çiçek açtı?”

Hasan Belek
27 Eylül 25-