Göğe Bakanlar Şiiri - Ibrahim Halil Aksoy

Gökyüzü kimseye ait değildi.
Ama herkes, orada kendine ait bir parça
arıyordu.
Cemil ve çocuk
karanlık bir sokağın ucuna geldiler.
Işık yoktu.
Ama yukarıda, bir yıldız göz kırptı.
Çocuk sordu:
— Yukarı bakınca neden içim ferahlıyor?
Cemil gülümsedi:
— Çünkü içindeki gök
sadece yukarı bakınca uyanıyor.
Ve göğe bakanlar,
yeryüzünde kaybolmazlar.
***
Bir grup insan gördüler.
Hepsi başını göğe çevirmiş, ,
hiçbir şey söylemeden duruyordu.
İsimleri yoktu.
Etiketleri yoktu.
Ama yüzlerinde
bir hakikat izi vardı.
Cemil fısıldadı:
— Bunlar “Göğe Bakanlar.”
Ne sistemin adamı oldular,
ne sessizliğe teslim.
Onlar,
göğün dilini bilenler.
Çocuk gözlerini yukarı kaldırdı.
Bir bulut geçti.
Ardından bir kuş.
Sonra bir dua…
***
Bir kadının sesi yankılandı:
> “Göğe bakmak kaçmak değildir.
Göğe bakmak,
aşağıyı aşmaktır.”
Sonra bir adam konuştu:
> “Biz,
yerin altından değil,
göğün içinden doğarız yeniden.”
Cemil diz çöküp toprağı tuttu:
— Göğe bakanlar,
toprağı da sever.
Ama başı eğilmez.
Çünkü yeryüzü
yalnızca göğe yürüyenlerin ayak izini saklar.
***
Çocuk, gökyüzüne bir soru gönderdi:
— “Ben kimim?”
Cevap inmedi.
Ama içinden bir mısra doğdu:
> “Göğe bakarken
yeryüzünden vazgeçmedim;
ama içimdeki karanlığı
yıldızlara anlattım.”
Bir kuş havalandı.
Adı umut değildi,
ama kanatlarında umut vardı.
Ve o an, çocuk anladı:
Umut, isim değil;
bir yön’dü.
***
Sonunda bir tepeye çıktılar.
Yukarıda gökyüzü,
aşağıda şehir.
Cemil, çocuğun omzuna dokundu:
— Göğe bakmak,
sadece yukarı bakmak değildir.
Kendinin üzerine çıkmaktır.
Son cümleyi çocuk yazdı:
> “Başımı kaldırdım.
Yalnız değildim.
Gökte benim gibi
düşünen biri vardı.”