Göç Zamanı Şiiri - Nurettin Aksoylu

Göç zamanı geldi
Artık mevsimlerden sonbahar
Kar yere düşmeden
Gökyüzüne uçar kırık kanatlı kuşlar

Ağaç dalında kuruyan son yaprak
Çaresizliğe kıvranır yüreğimdeki deli aşk

Kor düştü sevdama sevgili kor
Sensizliğe tırmandım bu gece

Zifiri karanlıkta ateş düştü de bedenime
Son yolculuğa çıkar gibi yürüdüm sessizce
Düzlüklerin yamaçla buluştuğu yerlerden geçtim
Akasya çiçekleri çoktan dökülmüş
Kuruyan yaprakları gökyüzüne uçuşuyordu

Bir eylül sevdasını sırtıma yükledim sevgili
Sanki sonbahar yaklaşıyordu

Tırmanıyordum sevgili dağın yamaçlarına
Patika yollardan inadına, inadına yürüyordum ardından
Boz kayalarda parçalanıyordu bedenim
Yosun tutuyordu bir yanım kırağı çökmüş yüzeylerde
Gözlerim gözlerine dalıyor yürüyordum sevgili
Hasretin ağırlığı üzerime çöküyordu

Ey sevgili
Mavi gökyüzünün sonsuzluğu zirvede beni bekliyordu
Yetişmek için akarsulardan geçiyordum.
Islana, ıslana
Sulara daldıkça ateş çöküyordu üzerime
Alev, alev yanıyordu bedenim serin sulara dalıyordum
Susuzluktan çatlıyordu hasretine, kar sularında yanıyordum

Yoruluyordum sevgili
Zülüflerin tel, tel kement oluyordu belime
Yapıştıkça toprağın üzerine zirveden kokun geliyordu
Attığım her adımda gözlerin gözlerimde ağlıyor
Yüreğimin ta ortasından ismin
Kuruyan ağaçlara kazınıyordu

Bu durgun nefes son çırpınışıyla zirvelere ulaşıyor
Gökyüzünün mavisi ile buluşuyordu, buluşuyordu ya
Uçan kanadı kırık kuşlarla son tango başlıyordu
Alabildiğine gökyüzünün maviliğinde
Gözlerim gözlerinde ağlıyor
Göç zamanı başlıyordu. Yüreğimden yüreğine