Göç ve Şiir Şiiri - Ebru Özden

Yayımı gerdim, gerdikçe genişledi bozkır önümde
Gerdikçe göğsümde döndü durdu kafesim
Atını sele vermiş yersiz yurtsuz Türk’üm ben
Harmanını yele, yavrusunu ele.
Kaç kurdun gözleri var bilmem üstümde.

Irmaklar annemdir de bilmiyorum deniz kim
İçsem tuzlu suları içimde biberlenir
Yıkansam pul pul dökülürüm kadersiz mi neyim
Dağlara vereyim kendimi dağlara
Mülklendiğim ormanlara döneyim
Kaç kuru otun izi var bilmem üstümde

Ağrıyım, enkazım, dilimi biledim
Biledikçe daha ölümlendim daha göğerdim
Parçamı alıp giden bu nal seslerini
Uykumda, yuttum da sessizce
Alladım pulladım nenniledim
Kaç unutulmuş sözcük var bilmem üstümde

Saçlarımı çözüp bağrımı deşip
Çözüldüm dizlerimden silahsızım ben
-Sesini duysam savaşa hazırlanırdım-
Ah bre koca dünya, önce atımı süren
Âh koca dünya, sonra adımı süren
Kaç babanın gözyaşıyla yıkandın
Kaç düşmana ilik açıp çoğaldın?
Kaçının nefreti benim üstümde

Gerilip atılan bendim yayımdan
Seni bir sevgili gibi yüklenirdim de
Çoktan gitti giden
Bıktım cehennemin içimdeki yerinden
Ateşten başka bilmem ne var üstümde