Göç Şiiri - Ahmet Hani

Güneş yüzünü kavurmuştu,
söğüt gölgesinde durdu,
sessizce attan indi.

Nasır tutmuş elleriyle
bir küreği toprağa sapladı.
Çubuğunun dumanı yükseldi,
yavaşça göğe karıştı.

Köy sessizdi,
kerpiç duvarlar yıkılmış,
çocuk sesleri kaybolmuş,
sokaklar boştu,
evlerden yalnızca hatıra kalmıştı.
Gözlerinden yaşlar aktı,
acı boğazında düğümlendi.

insanlar
birer birer yola koyuldular.
Kervanlar geçti tozlu yolları,
umut ve hüznü sırtlarında taşıyarak.
Sonunda vardılar
metropollere.
acımasız şehirlere.

Şehirlerin ejderhası
hayallerini
birer birer
yuttu,
yuttu.