Gizlerin Avlusu Şiiri - Poyraz Özbey

Kâinatın nabzında titreyen
mor bir kıvılcım gördüm,
adı yoktu, dilime sığmadı;
yalnızca taşların rüyasına yazıldı.

Gölgelerden daha sessizdi
bir damlanın uçuruma düşüşü,
orada zaman eğildi,
ve ben kendi yankımı tanıyamadım.

Bir masanın köşesinde unutulmuş
paslı bir pusula gibi,
yönüm hep varlığının
adı konmamış tarafına dönüktü.

Gözlerin—
henüz icat edilmemiş bir alfabenin harfleri,
okumaya kalktıkça çoğalan
gizemli bir sessizlik.

Biliyorum,
hangi kapıyı çalsam
içeriden aynı sızı cevap verecek:
Kendine saklanan bir evrenim ben,
ve seninle tamamlanacak eksik taşım.