Gittin 1 Şiiri - Nimet Öner

GİTTİN

Bir gün aniden gitmek istediğini söyledin ve gittin
Döndün sandığım her rüzgâr,
sadece sonbahardı.
Ağaçlar soyundu birer birer,
ben de içimden döküldüm sana
adını anmadan ve unutamadan.

Yine bir kahve koydum sabaha,
köpüğü sensiz kabarmadı.
Küllükte yanmamış bir sigara,
soğuyan dudaklarımda isminin yankısı.

Gittin ve ben öğrendim
bazı ayrılıklar bitmez,
sadece başka bir zamana sığınır.
Ben o zamana sığamadım.

Her adımda bir iz,
her izde biraz sen,
her sende biraz ben,
ve biz
artık hiçbir fotoğrafta yan yana değiliz.

Keşke,
hatırladığımda seni
güzel bir anı gelseydi aklıma
bir gülüş, bir rüya,
bir kal bile yeterdi aslında.

Gittin
rüzgâr sustu ardından.
Kapının kolunda kaldı elim,
sanki birazdan dönecektin saatimi unuttum diye bir bahane uyduracaktın.

Gittin ve,
şehir eksildi,
Ankara’nın sabahları küstü kuşlara.
Kahve, artık ılık değil
hatırın kadar soğuk bir sessizlikte duruyor.

Gittin ve,
adını duvarlara değil,
içime yazıyorum
bir dua gibi,
bir yara gibi,
bir daha silinmesin diye.

Gittin,
ben hâlâ aynı yerimdeyim,
sana son kez el sallayan
o kadın gibi
Elinde çiçek değil artık,
gözünde gölgeler var
ve içinde bir cümle
Keşke seni sevdiğim gibi, gidişinide sevebilseydim.
Gittin ve hayata dair ne varsa hepsini beraberinde götürdün
Ben hep bekledim, sen hiç dönmedin
Canın sağolsun

Azra Nimet Öner