Gittiğimiz Yerlere Sensiz Gidilmiyor

Gittiğimiz Yerlere
sensiz gidilmiyor…

Gittiğimiz yerlere uğruyorum bazen,
Senden habersiz, senden eksik.
Aynı kaldırım taşları,
Aynı rüzgâr, aynı koku…
Ama sen yoksun.
Ve bu yokluk, her şeyden çok.

Hatırlıyor musun,
Köşe başındaki çaycıyı?
Sen çayı açık severdin, ben demli.
İkimizin ortasında,
Bir çay bardağında buluşurdu kalplerimiz.

Parktaki o banka da uğradım,
Adımızı kazımıştık bir köşesine,
Kim bilir hâlâ duruyor mu diye…
Duruyordu.
Ama adlarımız gibi,
Yanyana değildi artık yüreklerimiz.

Sahil yolundan geçtim geçen gün,
Ayak izlerimizi aradım dalgaların kıyısında.
Senin gülüşün denize karışırdı,
Ben de sana karışırdım.
Şimdi yalnızca sessizlik var.
Ve bir türlü silinmeyen iç sızısı.

Gittiğimiz yerlere soruyorum seni,
"Geçti mi buradan?"
"Bir kere bile durdu mu burada?"
Cevap yok…
Ama her köşe başı,
Adını fısıldıyor bana hâlâ.

Bazen bir vapur sesiyle dönüyorsun aklıma,
Bazen martılar senin adını bağırıyor.
Kaldırımlar bile seni özlemiş sanki,
Rüzgâr, saçındaki kokuyu getiriyor bana gizlice.

Gittiğimiz yerlere sensiz gidilmiyor.
Çünkü her yer senden iz taşıyor.
Bir ağacın gölgesi,
Bir pastanenin köşesi,
Bir durakta geçen sessiz bakış…

Hepsi birer anı şimdi.
Yaşanmış, yutulmuş,
Ama unutulmamış…

Belki bir gün,
Aynı yerlere denk geliriz yine.
Sen başka bir kalple,
Ben hâlâ o yarım kalmış halimle…
Olsun.
Ben yine de selam veririm hatıralarımıza.

Çünkü bazı yerler,
Bazı insanlar gibidir:
Gidilir…
Ama unutulmaz.
Şiir Hamit Atay