Gitsinler Şiiri - Turgay Adlım

O Ezel Mührü, paslanmaz bildiğim o Söz kırıldığından beri,
Damarlarımdaki nehir değil, zamanın kendisi dondu.
Kanım, unutulmuş bir yeminin küflü tortusu şimdi.
O yıkılmış Ahit’in yıldız tozundan molozunda,
Kâinatın ilk kavgasından arta kalan o tek taşı,
O’na verdiğim sözün ilk harfini arıyorum.
Varsın aksın bu korkak zaman, bu yalan nehirler.
Ben, o Ahit'in durduğu yerdeyim.

Huzuru unuttum, o Söz’ün kırık ucuyla bilendim.
Yersiz değil, bu dünyada sürgünüm artık.
Mağlup değilim, anla.
Sonsuz bir nöbet için soluklanıyorum sadece.
Ve o Ahit, evet, içimde ayakta hâlâ.
Bir yara izi değil;
O’nun varlığının kanıtı olan o kutsal yara.

Bu dünyanın sahte ışıklarına sırtımı dönmüş,
Zamanın iki yakasını ayıran o yıkık köprünün eşiğinde,
Geceye uyku değil, o ilk Yemin’in şahitliğini,
O büyük Sükût’un kaskatı nöbetini sunuyorum.
Çürümüş umutların değil, o kırılmış Ahit’in
Haklı isyanının hesabını soruyorum.

Bırakın geçip gitsin bu suretler âleminin yaldızlı kervanları.
Ben buradayım.
O bükülmeyen Ahit.
O dinmeyen İlahi Sancı.
O Arş’a uzanan bitimsiz nöbet.
O ilk yemine sadakatin yıkılmaz kalesi,
Bu yıkık köprünün üstünde, ezelden beri buradayım