Gitmeyen Şiiri - Mehtap Calgıc

yüzüne hemşireler baktı
çocukları,torunları ve ben baktım
uyanır sandım
alır eline şişi ve örmeye başlar yine
en güzel patikleri
uyanır sandım
yine güler o çocuk bahçesi kalbiyle bize
uyanmadı
yaşamın dışına yürüdü anneannem
şişi inmiş bacakları ile
bayramdı cenneti
ellerini öptürdü hepimize

şimdi yarı tahta yarı toprak bir kovanda
nefes alıyor, örüyor ve
arı olmaya devam ediyor anneannem
bal damlatıyor anılarıma
parmağımda yüzüğü
önümde ördüğü son bebek patiği
ilmekleri kaçsa da bu hayatın
öğretiyor bana
nasıl yaşarsan yaşa ölü olma

son makyajın;
biraz çörek otu, gül suyu ve bir tutam kına