Gitmemeliydin Şiiri - İbrahim Yalcin Kaya

Gitmemeliydin

Bir yağmur gecesinde düştün aklıma,
Kapılar kapandı ardından senden sonra,
Şehrin bütün ışıkları söndü yokluğunla,
Ve karanlık anlattı beni birakip gitmemeliydin.

Yüreğime taş basıp susmayı denedim,
Gözlerimdeki yasi içime gömdüm seyrettim,
Gidenin ardından kendime bile sövdüm,
Ama dilim diyordu ki gitmemeliydin.

Bu yolun sonu uçurum, sen bile bile,
Bir ömrü harcadım, sen diye diye,
Beni yakıp, çekip gittin gizlice,
Böyle bir son için gitmemeliydin.

Kırık bir saate vurdum tüm zamanları,
Dakikalar kanadı, yırtıldı anılarım,
Senin sessizliğin cinlatti bütün sokakları,
Yalnızlığın ortasında gitmemeliydin.

Gece yarısı ölüm gibi çöktü üstüme,
Kendimi unuttum, seni unuttum desem de,
Her adımda ayak izlerin kaldı içimde,
Ve bu izlerle bile gitmemeliydin.

Şimdi adını fısıldasam taş duvar ağlar,
Bir mezar kadar soğuk bu boş odalar,
Giden değil, kalan her gün kan kusar,
Ama sen, sen yine de gitmemeliydin.