Gitmek,kalmak , ve veda üzerine..

Hayatın içinde bazı anlar vardır ki, insanı köşeye sıkıştırır. İşte o anlarda sorarız kendimize: Gitmek mi zor, yoksa kalmak mı? Kaçmak mı daha ağırdır, yoksa bulunduğun yerde bütün fırtınalara karşı ayakta durabilmek mi?

Bazen de asıl mesele ne gitmekte ne de kalmaktadır. Asıl mesele, bir vedanın ardından geride kalan kelimelere katlanabilmektir. Çünkü her veda, yalnızca dudaklardan dökülen birkaç söz değildir; yüreğin bütün kırıklarını, bütün yüklerini beraberinde taşır.

Bir filmde söylenmiş o söz gelir aklıma: “Veda; gidenin cesareti, kalanının ise sabrı ile ölçülür.” Ne kadar doğru değil mi? Gitmek cesaret ister; kalmaksa sabır. Cesaret ve sabır… İkisi de insanı sınar, ikisi de can yakar.

Ama aslında vedanın ayak sesleri çok önceden duyulur. Küçük işaretler, sessiz sızıntılar, belki de göz kırpan alametler… Kalp bilir ama görmek istemez. Çünkü görmek demek, kabul etmek demektir. Oysa insanın doğasında bir direnç vardır: “Belki düzelir, belki değişir, belki bu kez farklı olur…” O “belkiler” içinde saklanırız. Ama gün gelir, gerçek bütün çıplaklığıyla karşımıza dikilir. İşte o an, gözlerimizi kapatmak isteriz. Oysa biliriz: göz kapandığında bile, kalbin ağrısını süsleyecek olan yine kendi gözyaşlarımızdır.

Bir veda çoğu zaman dilde başlar. Yürek istemez ama dil duramaz. Gurur, kırgınlık, öfke… Hepsi birleşir, sözcükleri ağızdan dışarı iter. Ve o sözcükler bir kez çıktığında, artık geri dönüş yoktur. Giden, geride kalanın kalbine sadece sessizlik bırakmaz; bir de hiç unutulmayacak o cümleleri bırakır.

Peki ya adı bile konmamış bağlar? Daha çok yeniyken, daha filizken… Korunsa belki büyüyecek, zamana bıraksa belki kök salacak ilişkiler… Ama karşılıklı istem olmadığında, tek taraflı çaba neye yarar? Dayanaksız bir şey, yolun yarısında yıkılmaya mahkûmdur.

Evet, gitmek zor.
Evet, kaçmak zor.
Ama hepsinden de zoru, vedadır.

Çünkü veda, insana kendi seçimlerini ve kendi hatalarını yüzleştirir. Geri dönüşün olmayacağını bilirsin. O noktada geriye tek şey kalır: sabır. Ama öyle boş bir sabır değil; kendine, zamana ve kalbinin direncine öğütlenen bir sabır.

Bir anı kurtarmak kolaydır. Zor olan, geleceği ayakta tutmaktır. Çünkü gelecek, bugünden taşıdığımız anların toplamıdır. Kırılmış bir çin vazosu gibi… Belki parçalanmamıştır, ama çatlakları her daim görünürdür. Ve o çatlak, bize artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını hatırlatır.

Belki de hayatın en acımasız yanı budur: Zaman akar, izler kalır. İnsan yürür, ama kalbinde hep o veda taşır.
@dsız..
06 Eylül 2025