Gitmeden son bir defa Şiiri - Fani Ateş

Gitmeden Son Bir Defa

Gitmeden son bir defa…
Ne olur, gözlerini kaçırma benden.
Belki de bu bakış, ömrümün en uzun yarası olacak.

Ben seni hiç böyle uğurlamayı düşünmemiştim.
Hani bir gün gidersen,
arkandan usulca kapıyı kapatırım sanırdım…
Meğer kapı kapanmıyormuş;
sen çıkınca evin her yeri açık kalıyormuş,
üşüyormuş duvarlar bile.

Kırgın değilim demeye çalışıyorum ama,
dilim yalan söylüyor, kalbim ifşa ediyor beni.
Kırıldım.
Hem de ne kırılmak…
İçi boşalan bir sandık gibi dağıldım,
her köşeden başka bir acım döküldü.

Şimdi sen gidiyorsun ya,
ben de kendi içimden geçip gidiyorum aslında.
Kimse bilmez,
vedalar iki kişiye söylense de
acısı hep tek kişide büyür.

Sana kızmıyorum,
ama kendime bir serzenişim var:
“Bu kadar değer verme” dedim kendime,
verdim…
“Bu kadar inanma” dedim,
inandım…
“Bu kadar bağlanma” dedim,
tutundum sana sanki beni hayatta tutan son dalmışsın gibi.

Şimdi kesiyorsun o dalı.
Ben düşüyorum sessizce,
kimsenin duymadığı bir çığlıkla.

Git…
Eğer kalmak içini acıtmıyorsa,
zorlama kendini.
Ben sensizliğe de alışırım,
acıta acıta, yakarak, sökerek…
Ama alışırım.
İnsan en çok da nefes almayı unuttuğu yerde öğreniyor yaşamayı.

Son bir şey söyleyeyim:
Sen gittiğinde,
ben de içimdeki en güzel yanımı uğurluyorum.
Onu da al götür;
kırık dökük hali bana kalmasın.

Şimdi,
Sözlerin sustuğu bu eşiğe geldim.
Bir zamanlar fethettiği her şeyi
kendi elleriyle geri veren
mağlup bir fâtih gibi eğiyorum başımı.
Bazen insan,
en büyük yenilgisini bile
kalbinin en sessiz köşesinde taşır.

Öyle yaa..
Gitmek en çokta sana yakıştı,
kalıp yanmak ise bana.
Ben ateştim,
sen ise sönmeyi bile beceremeyen bir köz.

Ve bil:
Gidişine razı olmadım,
yalnızca kaderine boyun eğdim.
Sen ayrılığa yürürken,
ben de kendime dönmeyi öğrendim.
Aşkın bittiği yerde değil,
insanın kendini bulduğu yerde
başlar gerçek vedalar.

Elvedaaa….
Bendeki aşk,
artık senin için sakladığım
son nimet olsun.