Gitme Dur Diyemedim! Şiiri - Mehmet Saye

Uykusuz geceler, sonsuz sabahlar bana ikrar,
Feryâd ile her bâr kalmaya naçâr,
Bir ruhsârı görmeyi, bilmeyi sagâr,
Uğruna çok an beklediğin oldu sana ağyar.

Vechinle geceyi aydınlatan gün gibi bir hâr,
Ateşi, firkatinle her lahza içime döktün
Kalbimde ezildi cümle sana eşyâ-yı ezhâr
Eserinle mutlu musun? Sen bir ruhu öldürdün.

Bir masal değildi bu ancak bir kâbus olurdu,
Ecel-i ömrümden geri kalan nâmus olurdu,
Yaptığına eş ancak kıssa-yı yunûs olurdu!

Endâmının hayaline başka ardıl mı koydum?
İncinme diye gördüğün gibi öylece sustum
Bundan suçlu sadece bir ben mi oldum

Ve seni şikayet ettim geceye bilmelisin
Beni ardıköşe eskimiş bir şal gibi ittin
İşte böyle ben sayende gündüze de darıldım
Bana geceyi de gündüzü de sen haram ettin

Gitme kal, sensizlik nasıl da zor da diyemedim
Çünkü bazen sadece susmayı bilmeli insan

Ey Sâye, yine ışıksız, giryebâr duruyorsun,
Sevmeyecek, dönmeyecek, bitti biliyorsun!
Bu ümit ummanına, boşa sandal çekiyorsun!