Uzak durman gereken sensin,
Ama içim, senin adını fısıldıyor hâlâ.
Kalbimle aklım birbirine savaş açmış,
Ve ben, kaybetmeye mahkûm bir asker gibi,
Her adımında sana yaklaşıyorum.
Sen, dokunulmaması gereken ateş,
Ben ise çıplak ellerimle üşüyen bir adam.
Gözlerin, durmam gereken yeri unutturuyor,
Ve dudakların, beni kendine zincirliyor.
Ah, seni sevmek suçsa eğer,
Ben sevmekle övünecek kadar suçluyum,
Çünkü uzak durmam gereken,
Hep sen oldun…
Kayıt Tarihi : 23.8.2025 21:06:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!