Girdil Şiiri - Mehmet Mümtaz Tuzcu

İlk kıvılcım yönsüzdür! aşığında eğleşir

Sırma çekmiş şiryandır, kâkül katlar, allaşır
Gözdedir, yürek besler! dil yorar yalansızsa
Toyluk'tur: yende çatlar, feste bayatlar duman

Zehir akıttı, O'ydu! zıkkım aklattı yılan

Binbir zevzek yavesi, herzedir gönlü çelen

Pusat paralar Kükre! güneşlerde çiftleşir

Ak, kirlenmek içindir! emik, örse tımarı

Kilitsizdir anahtar, zambak tanımaz uğru

Dar goncaya, katmere al kasıktan girilir

Yırtıksa tül takınıp eklenir yardağına

İşvesi duyar duymaz suyu tomurcuklanır

Kalptır, tersyüz edilir! dil dilbere dokunur

Tuzcul gümeç bal yutar, güre'yse nar dökünür

Sübyandır sabrı sancır, sübye süte öykünür

Bel düzelir. Yaş kurur. Özlenirse akışkan...

Lal pıhtısı dal keser, oluk kasar, çürütür

Âşık sanrı kar dokur! kırka kırkılır nehir

Can cemresi! tek köprü! Ten'dir, tüter taşları

Zar takınmış Salgı'dır! Kalpler keser düşlere

Bilinir: yoktur İdil! yalnız kanmaz o kirtil

Edepsiz iki parmak dalar çıkar boşlara