Girdap Şiiri - Hakan Karaduman

GİRDAP

Sanki girdap benden hep uzaktı,

Çocukken ilk içine girdiğim oldu,

Bir ırmağın girdabında, ayağım yere değerken bir çocuktum

Girdaba kapıldım; ayağım çamura saplandı

Nefesimin içine ırmağın suyu girmeye çalıştı

Boğuldum, ayağım çamurda, çıkamıyorum

Irmak sakin sakin akıyor, kalbim delirmiş çarpıyor,

Öleceğim…

Ayağımdaki yumuşak alüvyonlu kumlar

Birazdan beni ekecek boğulan arta kalan tohumumdan

Çok kısa bir an, son soluklarımı alırken dünya, gökyüzü, girdap

Yaşama refleksim, beni götürmeye hazırlanan nehrin akıntısı, bir an

Bir dost eli, başka çocukların eli, beni çekerek çıkardılar girdaptan

kalbim….

dehşet içinde çarpıyordu,

Delirmiş, vahşi bir ata atılan ip gibi,

Hayattayım, evden gizlice gelmişim, çocuğum, ilk nefesimi ilk kez alır gibi nefesimi

Doyasıya içime çektim..

Aklıma,

Donum ıslak, eve gidinceye kadar üzerimde kurumayacak

Annem bilmesin ırmağa kaçtığımı, donum üzerimde kurulamalı

Tüm tüylerim yolunmuş, yaz günü tüysüz bir kuş gibi üşüyerek geldim eve

Annem yemek yapıyordu, görmeden beni,

Banyoda çıkardım yüzme bilmeyen donumu

Güvenli sular aktı bedenime, beni boğmadan

Öldürmeyecek…

Sakinleştim, su akarken bedenimden

Aklıma girdiğim girdap geldi

Hala dönüyordu başım,

Irmak sevdalısı diğer çocuklar da

Evlerine ulaşmış olmalılar,

Fakirdiler,

Islak donlarıyla gerecekler yataklarına

Ne yeni bir don,

ne yeni bir su şortu, mayo

Üzerlerinde kurutacaklar fakirliği

hep karınları ağrıyacak, o yüzden ama

Önce açlık, sonra bağırsaklarında parazitler

Ağabeylerinden kalmış ince yırtık donundan giyip

Sabahları Akdeniz güneşi yumuş yıkanmış dünyayı, sabah

Kimin umurunda… Yönümüz belli!

Yine yırtık donlarla, daha kurumadan, karın ağrılarımızla

Devam ederken durmadan akan suyuyla, Göksu ırmağına.

Hakan KARADUMAN