Giderken Şiiri - Özgür Akbaba

Giderken
Sen olmadım hiç inanır mısın…
Başımı yasladım cama,
Hayatın içinden geçip gittim…
Dağ oldum… deniz oldum o camda,
Hayat, yüzümden esip gitti…

Mevsimler değişti inanır mısın
Oturduğum o arka koltukta.
Sessizce bir kara kış çöreklendi apansız
Koca bir bahar gönlümden uçup gitti…

Her teker dönüşü bir hatıraymış meğer
Her saniye kopan bir yaprak,
Her veda bir yangın…
Ne çok sevmişim seni
Şu sol yanıma ateş düşünce anladım
Sallanan ellerin gözümden geçip gitti…

Anladım…
İndiğimde, benden bir şey kalmayacaktı bana
Böylesine sende yaşarken
Böylesine taparken sana…
Neyim varsa sende kalacaktı biliyorum
Kapadım o an gözümü, iki damla yaş akıp gitti…

Uyandım…
İndim otobüsten gecenin yarısında…
İşte esip giden hayat orda durdu benim için,
Bu sefer,
Ben hayata esip geçtim sana dönerken…
Ben bitmeden bende kaldım anlayacağın,
Otobüs, gidenleri bitirmeye devam etti…
Yürüdüm…
Tüm teker dönüşlerini birer birer sardım geriye,
Binlerce tonluk hüzün gönlümden kaçıp gitti…

Döndüğümde ordaydın hala,
Boynu bükük sessizce çökmüştün olduğun yere…
Nasılsa ellerim yanaklarına dokunuverdi birden
Gözlerin gözlerime değdiğinde
Bilemezsin içimde eriyen buzulları o an,
Gitmez dediğim kara kış bir anda göçüp gitti…

Giderken
Hiç sen olmamıştım…
Sen olsam nefesim kesilecekti biliyorum
Göre göre nasıl dayanacaktım o katran karası geceye
İyi ki sen olmamışım…
Sen olsam o otobüste bitecektim ben,
Anladım sevdiğim!
Sensiz olmak demek, bensiz olmak demekmiş…
Sarıldım kollarındayım şimdi…
Ne varsa dünyada, gözümden geçip gitti…