Gidenime Şiiri - Rabia Balaban

Ne zaman başladı bizim ayrılığımız
Ne zaman çözüldü o yalnızca bir kere kavuşan avuçlarımız
Ve sen beni ne zaman terk ettin en son hatırlamıyorum

Hâlbuki kaç duygudan oluşmuş bir sevdaydın sen
Tutku, acı, mutluluk, tedirginlik, heyecan, korku, tecrübesizlik…

Sensiz kaç gün eskittim ben bu sevdayla hiç gocunmadan
Onu da hatırlamıyorum

Bunca reddetmeler, silmeler içerisinde

Ey beynime en çok kazıdığım

Sen!

Bil ki ben artık ne yaparsam ikimizin yerine yapıyorum
İkimizin yerine yiyorum yemeklerimi
İkimizin yerine yürüyorum yollarda
İkimizin yerine dinliyorum sevdiğimiz müzikleri
İkimizin yerine örtüyorum geceleri üzerime
İkimizin yerine merhaba diyorum ömrüme gelen her yeni güne

Ve en çok saçlarımı tarıyorum sen tarıyormuşsun gibi
İkimizin yerine bakıyorum saçlarıma
Hiç kestirmiyorum
Sanki bir parçası kesilse saçlarım
Sen eksilecekmişsin gibi

Sonra durup düşünüyor ve görüyorum ki
Bu dünyanın ölçüleri ile açıklanamaz bir sevda sunuyorum ben sana
Sensiz zamanlarda

Gözlerimde eksik kalmış bir sevdanın hüznü
İçimde kime sorulacağı meçhul harcanmış iki ömrün hesabı
Ve hiç verilmemiş vaatlerin aslında hep beklenen hayal kırıklıkları

Tuhaf bir şekilde fark ediyorum
Her yere çakılışında tamir edip edip
Sarıp sarmalayıp yerlerden kaldırdığım ruhumun en tehlikeli oyunusun sen
Rulet oynarcasına kafama dayadığım silahımın tetiğini her çekişimde
Bu defada ölmedim diye şükredişlerimsin

Bir bilsen yüreğimin bu hallerini

Kabullenemediklerimin bana yaptıklarını
Seni soluk soluk yaşadığım her günün sonunda sensizliğe uyanışlarımı
Dokunamamanın, sarılamamanın göğsümün tam ortasına sapladığı acıyı

Bu en masum hasretin
Kendini aşmış sevdanın
Takdir edilesi sabrımın
Anlaşılmaz sadakatimin
Kendi cenderesinde sıkışıp
En sonunda kendine patlamasında korkardın

Bir bilsen yüreğimin bu hallerini
Benim bana yapabileceklerimden korkardın

Ey benim tüm suçluluğunu suskunluğuna gömüp gidenim
Öyle bir sevda verdin ki bana
İçime girip GÖRSEN KENDİNİ
KORKARDIN…

Rabia balaban ay