Giden ve kalan Şiiri - Samira Samiranins ...

Gidenin cebinde bir harita kıvrılır,
kalanın avucunda bir anahtar ısınır.
İki bardak su gibi paylaşılıyor hayat,
biri yola karışır, öteki evde derinleşir.

Giden, adımlarını geceye sarar,
her kavşakta küçük bir tereddüt taşır.
Rüzgârın yönünü dinler,
yanlış bir sapağın kalbini üşütmesinden korkar.

Kalan, kapının sesini ezberler,
tokmağın altında uzayan bir bekleyiş büyütür.
Aynı bardak, aynı raf, aynı perde,
hepsi konuşmadan hatırlatır ve içeri sızar.

Giden, ayrılığın bedelini önceden sayar,
zihninde defalarca prova edilen bir vedanın yorgunluğunu.
Özgürlükle suçluluk arasında germeli bir iptir yolu,
her adımda incecik bir titreme.

Kalan, belirsiz bir sorunun içinde asılı durur,
döner mi dönmez mi cümlesi tavanda asılı bir lambadır.
Zaman ağırlaşır, gün uzar,
gece yankısını büyütür.

Kimi ayrılıklar seçilmiş bir raydır giden için,
istasyonlarda bekleyen bir iç huzuru arar.
Kimi ayrılıklar fırtınada savrulmuş gemidir,
gidenin omzunda yabancılık, kalanın omzunda ıssızlık.

Giden, yeni bir şehirde fincanını seçer,
aynı saatte aynı pencereden bakmayı öğrenir.
Kendi izine basmadan yürür,
sırtındaki yükün adını koyunca biraz hafifler.

Kalan, evin yerini azıcık değiştirir,
sandalyeyi pencerenin yanına çeker.
Küçük bir hareketle kendi gücünü hatırlar,
beklemenin değeri olmadığını fısıldar kendine.

Bazen sözler biter,
iki kalp iki ayrı dilde susmayı öğrenir.
Biri yolun tozunu okur,
biri boş odanın açıklığını.

Gidenin gecesinde harita,
kalanın sabahında anahtar.
Biri ufka bakmayı,
öteki içeride ışık yakmayı sürdürür.

Sorarsan hangisi daha zor,
suyun kime daha soğuk geldiğine bak.
Giden ısınırsa yol ev olur,
kalan ısınırsa ev yol olur.

İkisi de ısınırsa başka bir ad alır ayrılık,
eski bir şarkının yeni bir nakaratı gibi.
Giden dingin bir yürüyüşe döner,
kalan merhametle kendi içine varır.

Yine de unutma, yas bir kişiden çok bir ritmin kaybıdır,
gülüşlerin saati, birlikte susmanın yeri.
İyileşmek, yeni ve nazik bir ritim kurmaktır,
küçük, sürdürülebilir, her gün yeniden.

Ve şiirin sonunda aynı cümle kalır dudakta.
Gidenin cebinde harita, kalanın elinde anahtar.
Biri adımını taşır, öteki sabrını.
İkisi de kendi payına düşeni,
insanca ve ağır ağır.