Gezgin Hikayeleri-küf Sızıntıları

gökyüzüne ait değilsiniz diye
masalcı kuşların özgür hükümranlığına son verdi bulutlar

işte o zaman başladı hikayem
kırık kanatlarımın fersiz çabasıyla yere çakıldım
tutsak duyguların esiri oldu
âciz kalbim

hatıralarım
saklı bir cennettin ayak izlerini taşıyan
rüzgârların ağır yüküydü
nice kapana kısılmış aşkların bitkinliğini
emmiş suretlerin kof sıcaklığı birikti tuzlu dudaklarıma
içimde yeşile ait ne varsa silip süpürdü zaman
bir çocuğun eliyle kökünden ayrılmış
bir çiçek gibi sararıp soldum

-kurudum

tıpkı batık gemiler gibi yan yattı kalbim
uzun yıllar ölü taklidi yaptı
örselenmiş duygularım

ayağımda yırtık çarık
seyyah olup gezdim devri âlemi
mirasımdı nice hanlar hamamlar omuzumun ezik terekesine
gözlerimdeki ışığın son parıltısında uyuyan
nice sızıntılar şehri birikti

nice varoluş öyküsünde can buldum
nice yok oluş öykülerinde azar azar tükendim
umudum mülteciydi her yolda
kalbimse meleşen kuzuydu tozlu bozkırlarda
eteği yırtık vatansız rüzgârların
kimliksiz neferi oldum hep

ve

ışığı karartırılmış pencerelerin yoksul perisi
uyurdum bazen terkedilmiş mezarların ayak uçlarında
üstümden yarasalar geçer baykuşlar tünerdi gözbebeğime
her kayıp bedenin küf kokusu sinerdi yorgunluğuma
sonra ürkerdim kendimden
ürkerdim yalnızlığımın
çığlığından

tekrar yollara düşerdim
ayak izlerimde biriken sularda çimerdi sıska serçeler
en çok da hiçbir yere ait olamamanın
sancısı körüklenirdi moraran
iliklerime

inadına inadına en çok yollar severdi beni
bir de tepesi bulutlu karlı dağlar

bense
evini sırtında taşıyan
kaplumbağaları çok severdim
onlarla geçmişten gelen tılsımlı bir bağım vardı sanki
hiçbir yere bağlanamama sendromu yaşayan zihnim
bunun en büyük ispatıydı

hâlâ yollarda sürünen sefil bir gezginim
kim bilir belki karşılaşır selamlaşırız sizinle bir kır kahvesinde
ya da bir çeşme başında

......................

2308202508:11