Gezgin Şiiri - Hayati Güneş

şehrin kapısı gülüşünle açıldı
şehrin merkezine yürüdüm
kalbin tam ortasına

kalbimin attığı şehirsin
sokakların gözlerinin rengine boyanmış
ben beş on haneli bir gezginim
sokaklarında sarhoş oldum
zamanı unuttum

sarayına yürüdüm
kapısı gül yaprağıyla örülmüş
bahçesinde bin bir çeşit gül çiçek
kelebekler üşüşmüş
gümüş işlemeli merdivenden çıktım
altın sırmalı tablolarını seyrettim
bir kapıyı açtım
kalbin enderin odasına açıldı
ne taht vardı ne taç
sadece iki sandalye bir masa
üzerinde yarım kalmış bir kahve
yan yana duran iki el

o an anladım
kalbindeki sarayın en değerli hazinesi
ne altın ne mücevher ne taht
sadece seninle aynı odada
aynı nefesi paylaşmak