Bu kırgınlık benim değil,
ikimizin mirasıydı güya,
Ama taşıyan hep ben oldum
bu dipsiz kavgada.
Ama artık yeter.
O kitabın son sayfası bu.
Ne yeni bir cümle yazarım,
ne de başa dönerim.
Beklemek, küllenen bir ateşi
üflemekmiş boşuna,
Ben bu yangını
kendi gözyaşımla söndürür,
giderim.
Bu, vedanın kendisidir,
son sözün sükûneti.
Bu, kırgınlığın değil,
kararlılığın ilanıdır.
Liman artık boş,
gemi çoktan battı.
Ve ben, kalbimin anahtarını
atladım denizden
geri aldım.
Kayıt Tarihi : 17.7.2025 21:56:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!