1 Şubat 1944, sabahın ilk nefesinde,
saat 05.22’de sarsıldı toprak.
Gerede, derin uykusundan fırladı,
7.4 büyüklüğünde bir fırtına
IX–X şiddetiyle vurdu,
yer yer yıkıldı, yer yer sustu.
Karanlık henüz dağılmamıştı,
ama yaşam keskin bir çığlık attı.
Evler yıkıldı,
rüyalar paramparça oldu,
geceye yayıldı hüzün.
Ama kalplerde saklıydı direnç;
her yıkımda yeniden doğan umut,
buz tutmuş havada bile
geride kalan hayat,
karanlığın içinden yolunu buldu.
Kayıt Tarihi : 17.8.2025 18:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
1 Şubat 1944 sabahı, saatler 05.22’yi gösterirken, Bolu’nun Gerede ilçesinde herkes derin uykudaydı. Dışarıda kışın soğuk nefesi, evlerin pencerelerine kar taneleri bırakıyordu. O an, yerin altından yükselen uğultu, bütün kasabayı sarstı. Bir anda duvarlar çatladı, evler devrildi. İnsanlar, rüyalarının içinden çığlıklarla uyandı. Karanlıkta koşuşturan adımlar, taşların, kirişlerin gürültüsüne karıştı. Şubat’ın ayazında enkaz altında kalanların sesi, sabahın sessizliğini yardı. Mercalli ölçeğinde IX–X şiddetinde kaydedilen bu deprem, Gerede’nin taşını toprağını olduğu kadar insanın yüreğini de titretti. Evler yıkıldı, ocaklar söndü. Ama en ağır sessizlikte bile, bir mum ışığıyla, bir çocuğun enkaz altından çıkan nefesiyle, umudun yeniden filizlendiği görüldü. O gün, Gerede’nin derin uykusu bozuldu. Bir şehrin kalbi kırıldı; ama halkın direnci, buz tutmuş havada bile yaşamın yolunu yeniden buldu.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!