Gelsen Şiiri - Be Dengi

Delicesine koşmak isterdim sana,
acını acıma katmak,
öylece sarılmak,
hiç bırakmamak.

Bütün yollar sustu önümde.
Çaresizim…
Sana varmayan her yolun
kırgın, üzgün, öfkeli yolcusuyum.

Gelsen, sarılsan,
kokuna karışsam…
Dirilsem,
yine gözlerinde açsam.

Tutsan ellerimi, bırakmasan,
ömrüm senin omzunda dursa.
Zaman oracıkta donsa,
dudaklarının yangınında kül olsam.
Ölsem, nefesinde uyusam,
bir daha hiç uyanmasam.

Senin varlığında eriyen her sancım,
yokluğunda cehennem olup kabarıyor.
Uzaklaştıkça senden,
yaşayan bir ölüyüm,
boğazımda çırpınan bir nefesim…

Bilmiyorsun…
Ben seni içimde taşırken
gökyüzü taş kesiliyor üstüme.
Bir tek gülüşün
yıkıyor bütün zincirlerimi.

Sensizlik,
ömrüme vurulmuş kelepçe olsa da,
ben yine seni bekleyeceğim,
sensizliğin gölgesinde bile.

Çünkü kalbim anladı artık:
sensiz atsa da,
hiçbir nefes yetmiyor.

Ve biliyorum;
ya kollarında tamam olacağım,
ya da sensizliğin yüküyle
parça parça dağılacağım.