Gelsen Şiiri - Hüseyin Erdinc

Gelsen

Gelsen…
İçeri bir rüzgâr gibi girsen
Kapanmasa kapı ardından,
Oturup bir şey demesek mesela,
Ben susarım, sen anlarsın — hep öyleydik ya.

Gelsen…
Ben yine o köşedeyim,senin sağa benim sola
Gittigimiz yerdeyim o yol ayrımı çatalında
Sana hep “dönersen beni orada bul” dediğim.
Sırtım duvarda, gözüm yolda,
Bir selamlık mesafe kadar yakınken hasrete,
Yıllardır içimde yürüyorsun sessizce.

Gelsen…
Çiçek falan getirme,
Ellerin yeter.
Ben hep oradayım.
Avuç içi kadar bir yerde,
Kimseye göstermediğim o cümlede saklıyım.

Birlikte sustuğumuz o bank hâlâ yerinde,
Yanı başında geçen yıllar,
Üzerine oturmuş yavaşça.
Söyle, zaman ne zaman geçer?
Sensizken öğrenemedim…

Gelsen…
Bu defa hiçbir şey yarım kalmasa.
Çay soğumasa mesela,
Sen gitmeden içsek.

Ve ben yine ellerine baka baka susarken,
Sen gözlerimden okusan içimdeki yangını.
Ben konuşmaya kalksam,
“Tamam…” desen,
O kelimeyle sustursan beni bir ömür daha.

Gelsen…
Hani şu eski şarkımız vardı ya
Eksik bir şey mi var,
“Dinlemeye korkuyorum artık,”
Dediğim…
Onu açsam usulca,
Sen de “kısmadan dinleyelim” desen,
İçimizde bir şeyler tamir olur belki.

Gelsen…
Bu sefer hikâyemizi yarım bırakmasak.
Giden sen olmasan,
Susup kalan ben olmasam,
Ve en çok da,
Birbirimize geç kalmasak…

Ben çok şey istemedim hiç,
Senin gelişinle sussun yeter bütün yangınlar.
Bir yere gitme artık…
Çünkü ben gidişinle bölündüm,
Ve her parçam başka bir yerde seni bekliyor.

Gelsen…
Ama bu kez hiçbir yalanın ardına saklanmadan.
Geç kalmadan, bahane uydurmadan,
Sadece yüreğini getirsen yeter.
Ben zaten her şeyimi sana bıraktım giderken,
Senin dışında hiçbir şeyi tamamlayamadım.

Biliyor musun?
Birini sevmek, onun suskunluğuna bile anlam yüklemektir.
Ben senin her susuşunda kendimi aradım.
Ama sen…
Sen bana sustun.
Dünyaya değil.
Kalabalıklara değil.
Bana…

Ve o gün anladım,
Bir insanı kaybetmek değil en acısı,
O insanın artık seni duymaması.
O yüzden,
Gelsen bile…
İçimde bir ses hep diyecek:
“Sen bana sustun.”
Hüseyin Erdinç