Gelmezsin Şiiri - Erbil Erden

Havalarda güzel, sen artık gelmezsin,
Yüreğim soğudu üşümüştür demezsin,
Güz güneşi ısıtmaz sen bilmezsin,
Yalancı sarma gibiyim şimdi,
Sende istemez, sevmez, özlemezsin,

Bende altını kıstım herşeyin boşuna kaynamasın,
Kimse benimde özlediğimi ağladığımı anlamasın,
Bazı ağaçlar dökmez yaprağını sen anlamazsın,
Yabancı bir sermaye gibiyim artık,
Düşük kurdan tl bozdurup alıp satamamazsın.

Herşey bu kadar amlamsızken beni sorguluyorlar,
Herkes gününe gün eksiltirken ömür dolduruyorlar,
Herkes tepesinden bakıyor, zirvelerde duruyorlar,
Sadece yanlız bir karıncayım ben arayıp buluyorlar,
Yaşlanmış bir cınar gibiyim artık,
Kökünü sökseler fark etmez, dallarımı buduyorlar.

Gelme sende artık gönlüme yuvası yıkılan kuş,
Gönül dediğin gam içinde yürümesi zor, yokuş,
Bu dünyada bilmezsin mutlu bir insan yokmuş,
Bir kabrin üzerinde bir sümbül artık,
Yanlız, tek başına boynu bükük sararıp solmuş.

Ormanlar ağaçlara, ağaçlar yapraklara sahip,
Ne insanlar gelip geçmiş, ha Karun ha garip,
Yaşadıklarımız bir düşün şu dünya ne acayip,
Katıksız bir bardak demli çay gibiyim,
Sarhoş olduğumu sanıyorum bardak bardak içip.

Sevdiği kadar sevilmiyor insan,
Mutsuzluktan delirmiyor insan,
En fazla ölüyor işte, eriyor insan,
Kırık bir bardağım şimdi masada,
Umrumda mı sanıyorsunuz,
İnsanlar beni anlasa veya anlamasa!

Erbil Erden