Gelmene Gerek Yok Şiiri - Doğan Çeçen

Gelmene gerek yok…
Ben çoktan çıktım o yangınlı şehirden,
Çay soğudu, manzara ezberlendi,
Bir “canım” uğruna kalbimi pazara serdim.
Kim aldı? Hiç kimse…
Sen bile dönüp bakmadın arkanı.

Yastığımda cehennem yok artık,
Ben karanlığı kandil yaptım kendime.
Her kurşuna bir tebessüm kondurdum,
Geceye şiir söyledim,
Zehir dediğin cigaranı yakmadım bile
Unutma, yakmak, hatırlamaktır bazen...

Ağlamam artık.
Demdedir gözyaşım, ama içmem!
Bir şair mektup yazmazsa susmuş sayılmaz
Ben sustum, ama sustuklarımla yakarım seni.

"Hasret" mi?
O kelimeyi senin için kamçı yaptım.
Her harfini sırtımda kırbaçladım.
Canım mı?
Canımdan vazgeçip canıma kaldım.

Sen hâlâ gel diyorsun…
Ben çoktan gitmişim,
Gittiğim yerde adını duvarlara değil,
Dualara yazmışım.

Gelmene gerek yok…
Ben kendime geldim artık.