Gelmedin.. Şiiri - Adsız Suskun Adam

17 Ekim Gecesi
Cântanem’e,

Oysa ne çok bekledim seni ben…
Geceleri sabahlara kavuşturarak, her doğan günle yeniden başlamaya çalışarak.
Kaç pencere buğulandı adını söylerken,
kaç perde söküldü içimden, bir bilsen…

Yağmurlara tuttum şemsiyemi, ıslanmayayım diye değil,
yağmurlar benimle ağlamasın diye.
Karanlık gecelerde seni tuttum önüme;
ışığın yoktu ama ben yine de “gelirsin” sandım.

Ömrüme yeni bir hayat ördüm,
yoluma çentiksiz kaldırımlar döşedim senin adınla.
Karlar yerini baharlara bırakırken,
ve kuşlar dönerken yeşillerime,
senden bi haber zamanlar tükettim.
Gelmedin…

Uçurumlara düştü papatyalar ellerinden,
sahralarca kum döktüm gözlerimden.
Ben sadece ömrünün tentesine sığınmak istemiştim;
bir gölge kadar, bir nefes kadar yakın olmak için.
Ama gelmedin.

Kaç yağmur götürür içim, bilmiyorum.
Kaç sabah daha çürütürüm bu alaca yalnızlıkla, kim bilir?
Sabahın sessizliğine kapılan ömrümü alsan avuçlarına,
bitse bu sessizlik,
bitse bu bekleyiş…
Bitse bu hasret...

Gelirsin diye uyutmadım hiç içimdeki küçük kız çocuğunu..
İnandı, sustu, bekledi.
Ben de onunla birlikte sustum,
ama beklemekten hiç vazgeçmedik..

Ve şimdi, hâlâ buradayım.
Bir “gel” kelimesine sığacak kadar kırık,
bir “dön” nefesine muhtaç.
Zaman geçiyor, ama sen hâlâ gelmedin…

Not:
Gelseydin anlatacaktım sana;
ne çok üşüdüğünü ellerimin,
ne çok sustuğumu gözlerimin…
Bir dokunuşunla çözülürdü belki içimdeki düğümler,
ama sen gelmedin.
Ve ben, hâlâ senin gelişine inanarak yaşıyorum.

📜
Bu mektubu okuduğunda , ben hâlâ seni bekliyor olacağım…
@dsız..
17 Ekim 2025
@dressiz mektuplar✍️✍️